Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Biskupcu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 czerwca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Biskupcu I Wydział Cywilny, w składzie:

Przewodniczący:	SSR Katarzyna Wilchowska
Protokolant:	stażysta Paulina Narkiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 maja 2017 r. w B.

sprawy z powództwa Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego z siedzibą w W.

przeciwko Z. P. (1), M. J. (1) i A. D. (1)

o zapłatę

I.  zasądza solidarnie od pozwanych Z. P. (1) i M. J. (1) na rzecz powoda Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego z siedzibą w W. kwotę 4.856,97 zł (cztery tysiące osiemset pięćdziesiąt sześć złotych dziewięćdziesiąt siedem groszy) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 24 listopada 2015 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w stosunku do A. D. (1);

III.  zasądza solidarnie pozwanych Z. P. (1) i M. J. (1) na rzecz powoda Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego z siedzibą w W. kwotę 2.584,00 zł (dwa tysiące pięćset osiemdziesiąt cztery złote) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  zasądza od powoda Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego z siedzibą w W. na rzecz pozwanego A. D. (1) kwotę 1.200,00 zł (jeden tysiąc dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

V.  przyznaje kuratorowi r.pr. M. I., ustanowionemu dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego Z. P. (1), wynagrodzenie w kwocie 1.107,00 zł (jeden tysiąc sto siedem złotych), w tym 207,00 zł tytułem podatku od towarów i usług, które wypłacić z zaliczki zapisanej pod pozycją 50000924186 zaliczek sądowych.

UZASADNIENIE

Powód Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny w W. wniósł o zasądzenie od pozwanych Z. P. (1), M. J. (1) oraz A. D. (1) solidarnie kwoty 4.856,97 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 24 listopada 2015 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów sądowych w wysokości 61 zł.

W uzasadnieniu wskazał, że dochodzi regresu, w oparciu o dyspozycję art. 110 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) i (...), art. 415 k.c. i art. 518 § 1 i 4 k.c. – w stosunku do A. D. i art. 110 ust. 1 ww. ustawy w zw. z art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 § 1 k.c. – w stosunku do Z. P. i M. J., roszczenia objętego niniejszym pozwem z tytułu wypłaconego przez powoda świadczenia na rzecz poszkodowanego za szkodę spowodowaną nieubezpieczonym w zakresie OC pojazdem ciężarowym m-ki I., nr rej. (...), powstałą na skutek zdarzenia komunikacyjnego zaistniałego w dniu 25 listopada 2011 r. W tym dniu A. D. (1), na drodze krajowej nr (...), na odcinku B. -O., kierując samochodem ciężarowym m-ki I. o numerze rejestracyjnym (...), należącym do Z. P. (1) i M. J. (1), nie zachował należytej ostrożności, w wyniku czego, uszkodzeniu uległ jadący za nim samochód marki H. (...), numerze rejestracyjnym (...), należący K. P. (1). Sprawca zdarzenia - A. D. (1) dobrowolnie potwierdził fakt spowodowania przedmiotowej kolizji oraz jej skutki, na okoliczność czego własnoręcznie podpisał stosowne oświadczenie (pozew k. 20v-21).

W odpowiedzi na pozew pozwany A. D. (1) wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podał, że dnia 25 listopada 2011 r. miało miejsce zdarzenie komunikacyjne z jego udziałem. W czasie zdarzenia wykonywał obowiązki służbowe nałożone na niego przez pracodawcę - Przedsiębiorstwo (...).C, której wspólnikami byli pozostali pozwani. Pozwany, który został zatrudniony jako kierowca wykonywał czynności pracownicze związane z umówionym rodzajem pracy. Szkoda powstała w wyniku uderzenia w szybę pojazdu poszkodowanego przez kamień, który odbił się spod kół pojazdu prowadzonego przez pozwanego, dlatego też nie można mu przypisać wyrządzenia szkody z winy umyślnej. Pozwany A. D. (1) pozostawał w stosunku pracy, na podstawie umowy o pracę z dnia 2 listopada 2011 r., zawartej na czas określony, do dnia 2 lutego 2012 r. Pojazd, którym kierował A. D. (1) nie był objęty ochroną ubezpieczeniową, z uwagi na nie dopełnienie przez jego właściciela obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Pozwany A. D. (1) nie posiadał wiedzy o tym fakcie, a od pracodawcy otrzymał rzekomo ważną polisę. Dlatego roszczenie wobec niego jest nieuzasadnione i skierowane wobec niewłaściwego podmiotu (odpowiedź na pozew k. 53-53v.).

W odpowiedzi na pozew kurator ustanowiony dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego Z. P. (1) wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu zaprzeczył, aby w dniu 25 listopada 2011 r. pozwany był posiadaczem pojazdu samochodowego marki I. numerze rejestracyjnym (...). Z akt sprawy nie wynika w sposób jednoznaczny, że w tym dniu pozwany Z. P. (1) był posiadaczem tego pojazdu. Wskazał, że jedynym dokumentem w tym zakresie przedstawionym przez powoda jest faktura VAT, z której jednakże nie wynika moment przejścia praw i obowiązków. Pojazd został zarejestrowany przez pozwanych dopiero w grudniu 2011 r. Nadto wskazał, że z oświadczenia A. D. (1) wynika, iż posiadał on polisę nr (...) potwierdzającą fakt zawarcia umowy ubezpieczenia ww. pojazdu z (...) S.A. Pozwany kwestionował roszczenie powoda co do zasady i co do wysokości, a w szczególności fakt wypłaty odszkodowania przez powoda. Powód nie udowodnił związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy uszkodzeniem szyby a usługą blacharską opisaną w pkt 10 faktury VAT (...) w łącznej kwocie 655,59 złotych. Pozwany kwestionował również powództwo z uwagi na jego sprzeczność z zasadami współżycia społecznego. Z ostrożności procesowej, pozwany kwestionował również roszczenie odsetkowe. Wobec braku dowodu na wypłatę odszkodowania pozwany zgłosił zarzut przedawnienia (odpowiedź na pozew k. 243-245).

Pozwany M. J. (1) wnosił o oddalenie powództwa (protokół k. 306).

Sąd ustalił, co następuje:

(...) Sp. z o.o. w O. 2 listopada 2011 r. zawarł z Przedsiębiorstwem (...) S.C. M. J. (1), Z. P. (1) z siedzibą w O. umowę sprzedaży samochodu ciężarowego marki I. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

A. D. (1) pozostawał w stosunku pracy z Przedsiębiorstwem (...) S.C. M. J. (1), Z. P. (1), K. P. (2) na podstawie umowy o pracę z dnia 2 listopada 2011 r. zawartej na czas określony do dnia 2 lutego 2012 r. Był zatrudniony na stanowisku kierowcy.

Dnia 25 listopada 2011 r. miało miejsce zdarzenie komunikacyjne z udziałem A. D. (1). Spod prowadzonego przez niego pojazdu marki I. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wystrzelił kamień, który uszkodził szybę pojazdu jadącego za nim, a należącego do K. P. (1). W czasie zdarzenia A. D. (1) wykonywał obowiązki służbowe nałożone na niego przez pracodawcę - Przedsiębiorstwo (...).C, której wspólnikami byli pozostali pozwani.

A. D. uznał swą winę za przedmiotowe zdarzenie, spisał oświadczenie, podając poszkodowanemu numer posiadanej polisy ubezpieczeniowej.

Pojazd, którym kierował A. D. (1) nie był objęty ochroną ubezpieczeniową, z uwagi na nie dopełnienie przez jego właścicieli Z. P. (1) i M. J. (1) obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

W okresie od 10 marca 2011 do 09 marca 2012 r pojazd I. nr rej. (...) nie posiadał ważnej polisy OC w żadnej firmie ubezpieczeniowej. Polisa o numerze (...) nie widniała w bazie E. Hestia.

(dowód: faktura Vat nr (...) k. 31; oświadczenie k. 28; faktura VAT (...) wraz z kalkulacją naprawy k. 32-36; umowa o pracę k. 84; zaświadczenie z 20.01.2014 r. k. 178; zeznania świadka K. P. (1) k. 306-307; zeznania pozwanego M. J. (1) k. 307-309, zeznania pozwanego A. D. (1) k. 209-310; informacja o przebiegu ubezpieczenia pojazdu o nr rej. (...) k. 22-23; ksero dowodu rejestracyjnego k. 211, polisa k. 207; pismo k. 261; imienny raport miesięczny ZUS k. 282)

Pismem z dnia 01 czerwca 2012 r. Z. P. (1) w imieniu Przedsiębiorstwa (...) poinformował STU E. Hestia o zakupie pojazdu I. o numerze rejestracyjnym (...) w oparciu o fakturę z dnia 02 listopada 2011 wskazując jednocześnie, że otrzymali również kartonik ubezpieczenia OC samochodu z okresem ubezpieczenia OC od 10 marca 2011 do 09 marca 2012 r. w ww. Towarzystwie i wniósł o naliczenie składki za okres od 2 listopada 2011 r. do 31 maja 2012 r. z uwagi na bezumowne korzystanie w tym okresie z ochrony OC.

(dowód: pismo k. 204)

Wartość naprawy uszkodzonego pojazdu K. P. (1) wyniosła 4.856,97 zł i została mu wypłacona 12 lipca 2013 r. przez powoda.

(dowód: zawiadomienie wraz z informacją o dokonanej wypłacie k. 24;)

(zawiadomienie k. 39)

Dnia 19 września 2013 r. Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny wezwał do zapłaty Z. P. (1), A. D. (1) oraz M. J. (1) do zapłaty kwoty 4.856,97 zł tytułem zwrotu wypłaconego odszkodowania.

(dowód: wezwania do zapłaty k. 25-27)

W sprawie podejrzenia podrobienia w celu użycia za autentyczny w bliżej nieokreślonym czasie i miejscu w 2011 r. przez nieznaną osobę dokumentu potwierdzającego zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC pojazdu samochodowego marki I. (...) o numerze rejestracyjnym (...) było prowadzone dochodzenia, które postanowieniem z 17 czerwca 2013 r. zostało umorzone wobec braku danych dostatecznie uzasadniających popełnienie czynu zabronionego.

(dowód: k. 101 z akt 2Ds 268/13)

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie uznać należało za zasadne wyłącznie wobec M. J. (1) i Z. P. (1).

Wszyscy pozwani kwestionowali swoją odpowiedzialność co do zasady, zaś Z. P. (1) również co do wysokości.

Na gruncie niniejszej sprawy nie budzi wątpliwości, że sprawcą szkody powstałej na zdarzenia drogowego, który zaistniał w dniu 25 listopada 2011 r. był pozwany A. D. (1), bowiem w chwili zdarzenia to on był kierującym wskazanym pojazdem marki I. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

W pierwszej kolejności wskazać należy, że stosownie do treści art. 4 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, ubezpieczeniem obowiązkowym jest m.in. ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Jednocześnie, zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy, posiadacz pojazdu mechanicznego jest obowiązany zawrzeć umowę obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem posiadanego przez niego pojazdu. W związku z brzmieniem wskazanego przepisu, należy wskazać, iż obowiązek zawarcia ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej ciąży nie tyle na właścicielu pojazdu mechanicznego, co jego posiadaczu. Tymczasem, aby zdefiniować pojęcie posiadacza, należy sięgnąć do definicji zawartej w Kodeksie cywilnym, który w art. 336 k.c. stanowi, że posiadaczem jest zarówno ten, kto rzeczą faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten kto nią faktycznie włada jak użytkownik zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny). Nadto, oddanie rzeczy w posiadanie zależne nie powoduje utraty przez dotychczasowego posiadacza statusu posiadacza samoistnego (art. 337 k.c.).

W kontekście powyższego uznać nalży, że Z. P. (1) i M. J. (1) byli posiadaczami pojazdu marki I. o numerze rejestracyjnym (...), którego ruchem wyrządzono szkodę.

Żądanie powoda opierało się o art. 110 ust. 1 w związku z art. 98 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym sprawca szkody i osoba, która nie dopełniła obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia obowiązkowego są obowiązani do zwrotu Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu spełnionego świadczenia i poniesionych kosztów.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w ocenie Sądu, nie pozostawia wątpliwości, że w dniu zdarzenia drogowego tj. 25 listopada 2011 r. pojazd marki I. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie był objęty wskazanym obowiązkowym ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych. Powyższe wynika bezpośrednio z dowodów z dokumentów w postaci informacji o ubezpieczeniu pojazdu.

Również kwestia wypłaty odszkodowania przez powoda K. P. (1) została wykazana dokumentem – informacją o dokonanym przekazie 12 lipca 2013 r., jak również zeznaniami samego poszkodowanego. Wysokość szkody, zdaniem Sądu nie budziła wątpliwości. Przedłożono fakturę dokumentującą wykonaną naprawę, zaś z zeznań świadka K. prędko jednoznacznie wynikało, że faktura opiewająca na kwotę 4.856,97 zł – choć w jednym punkcie niezbyt precyzyjna – to jednak odzwierciedlała naprawę pojazdu związaną wyłącznie ze szkodą z 25 listopada 2011 r.

Zgodnie z art. 864 k.c. za zobowiązania spółki cywilnej wspólnicy odpowiedzialni są solidarnie. Zobowiązaniami spółki w rozumieniu tego przepisu są wszelkie zobowiązania, które powstały w czasie trwania spółki w związku z działaniami podejmowanymi dla osiągnięcia przez nią określonego w umowie celu gospodarczego. Tytuł powstania zobowiązania jest natomiast obojętny. Zobowiązania te mogą wynikać zarówno z umów zawartych przez wspólnika w ramach uprawnień wynikających z art. 866 k.c., jak i z czynów niedozwolonych czy bezpodstawnego wzbogacenia. Zobowiązania wspólników nie mogą być kwalifikowane jako ich zobowiązania osobiste, lecz jako wynikające właśnie z działalności spółki cywilnej. Spółka cywilna nie jest przy tym podmiotem prawnym odrębnym od wspólników, lecz jest wielostronnym stosunkiem zobowiązaniowym łączącym wspólników.

Odpowiedzialność ta powstaje ex lege w chwili wyrządzenia szkody i nie może być przed tą chwilą uchylona mocą woli stron danego stosunku prawnego (osoby potencjalnie poszkodowanej i osób potencjalnie odpowiedzialnych). Jest to niezależne od tego, czy zagadnienie naprawienia szkody przyszłej mogącej wynikać ze stosunków kontraktowych między stronami było uregulowane w zawartej wcześniej między nimi umowie.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Sądu, pozwani Z. P. (1) i M. J. (1), zgodnie z art. 110 ust. 1 w związku z art. 98 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zobowiązani są do zapłaty solidarnie na rzecz powodowa kwoty 4.856,97 zł tytułem zwrotu wypłaconego świadczenia.

Za niezasadny Sąd uznał zarzut przedawnienia roszczenia.

Zgodnie z art. 110 ust. 4 ww. roszczenia Funduszu wynikające z ust. 1 ulegają przedawnieniu na zasadach określonych w kodeksie cywilnym, nie wcześniej niż z upływem 3 lat od dnia spełnienia przez Fundusz świadczenia.

O powstaniu roszczenia regresowego decyduje nie chwila wyrządzenia szkody przez jej bezpośredniego sprawcę, lecz chwila naprawienia jej przez jednego z dłużników solidarnych przez zapłatę poszkodowanemu należnego odszkodowania (por. wyr. SN z 12.7.1968 r., I CR 265/68, OSNCP 1969, Nr 7–8, poz. 138; wyr. SN z 16.9.1997 r., I PKN 261/97, OSNAPiUS 1998, Nr 18, poz. 535). Stąd też także bieg terminu przedawnienia roszczenia regresowego rozpoczyna się z dniem, w którym zobowiązany do świadczenia naprawił szkodę (por. wyr. SN z 7.8.1981 r., IV PR 239/81, OSNCP 1982, Nr 2–3, poz. 38; B. Lewaszkiewicz-Petrykowska, Wyrządzenie szkody, s. 149; M. Kaliński, w: A. Brzozowski, J. Jastrzębski, M. Kaliński, E. Skowrońska-Bocian, Zobowiązania, s. 172, Nb 401; A. Olejniczak w: Kidyba, Komentarz, 2014, t. III, cz. 1, art. 441, Nb 16; T. Antoszek, w: Gutowski, Komentarz, t. I, art. 441, Nb 12).

W ocenie Sądu roszczenie nie było przedawnione, albowiem w dniu 25 listopada
2011 r. nastąpiła szkoda, wypłata odszkodowania - 12 lipca 2013 r., zaś pozew został złożony w 18 stycznia 2016 r. Tak więc 3-letni termin przedawnienia roszczenia nie upłynął.

Zważywszy, że termin zaspokojenia roszczeń określonych w art. 110 ust. 1 ww. ustawy, nie został oznaczony w przepisach tej ustawy, ani nie wynikał z właściwości zobowiązania, strona pozwana zobowiązana była je zaspokoić niezwłocznie po otrzymaniu od powoda wezwania do zapłaty wypłaconych świadczeń, zgodnie z art. 455 k.c. Powód wzywał pozwanych do zapłaty zakreślając 30 dni na uiszczenie należności. M. J. (1) takowe wezwanie odebrał 21 października 2015 r., natomiast do Z. P. (1) takowe wezwanie wysłano pismem z 19 września 2013 r., natomiast on 18 kwietnia 2014 r. (k. 167) poinformował, że spółka z ograniczoną odpowiedzialnością przejęła zobowiązania spółki cywilnej. Ponadto wezwanie z 5 marca 2014 r. pozwany Z. P. (1) otrzymał 24 marca 2014 r. (k. 181-182). Zatem roszczenie w zakresie odsetek należało zasądził zgodnie z żądaniem określonym w pozwie, tj. od dnia 24 listopada 2015 r. tj. od dnia zapłaty.

Spornym było, czy pozwany A. D. (1) odpowiada za skutki zdarzenia z dnia 25 listopada 2011 r. w związku z wykonywanymi w tym czasie poleceniami służbowymi.

Powód poddawał w wątpliwość fakt zatrudnienia pozwanego A. D. przez pozostałych współpozwanych wskazując, że nie zostało wykazane by Z. P. (1) był uprawniony do reprezentowania spółki przy zawieraniu umowy, a tylko on był podpisany na umowie.

Zgodnie z art. 865 k.c. każdy wspólnik jest uprawniony i zobowiązany do prowadzenia spraw spółki cywilnej. Każdy wspólnik może bez uprzedniej uchwały wspólników prowadzić sprawy, które nie przekraczają zakresu zwykłych czynności spółki. Jeżeli jednak przed zakończeniem takiej sprawy chociażby jeden z pozostałych wspólników sprzeciwi się jej prowadzeniu, potrzebna jest uchwała wspólników. Ponadto w braku odmiennej umowy lub uchwały wspólników każdy wspólnik jest umocowany do reprezentowania spółki w takich granicach, w jakich jest uprawniony do prowadzenia jej spraw (art. 866 k.c.).

Nie ma zatem żadnych wątpliwości co do możliwości zawarcia umowy o pracę przez jednego ze współwłaścicieli spółki cywilnej i w konsekwencji przyjęcia, że A. D. (1) był pracownikiem spółki.

W związku z powyższym wskazać należy na przepis art. 120 § 1 k.p., który stanowi, że w razie wyrządzenia przez pracownika przy wykonywaniu przez niego obowiązków pracowniczych szkody osobie trzeciej, zobowiązany do naprawienia szkody jest wyłącznie pracodawca. Stosownie do przepisu art. 120 § 2 k.p., wobec pracodawcy, który naprawił szkodę wyrządzoną osobie trzeciej, pracownik ponosi odpowiedzialność przewidzianą w przepisach kodeksu pracy.

Według powyższych przepisów, w razie wyrządzenia przez pracownika szkody osobie trzeciej przy wykonywaniu przez niego obowiązków pracowniczych, zobowiązany do naprawienia szkody jest wyłącznie zakład pracy. Z takiego unormowania wynika, że pracownik nie jest w stosunku do osoby trzeciej - poszkodowanego podmiotem zobowiązanym do naprawienia szkody.

W przypadku gdyby pracownik umyślnie wykonywał swoje obowiązki na stanowisku kierowcy nie posiadając wymaganych uprawnień do kierowania pojazdem mechanicznym lub pod będąc wpływem alkoholu - wtedy art. 120 k.p., zdaniem Sądu, nie wyłączałby zastosowania art. 43 pkt 3 ww. ustawy (tak SN w wyroku z 10.09.2009 r., sygn. V CSK 85/09).

W niniejszej sprawie pozwany wyrządził szkodę podczas wykonywania obowiązków pracowniczych wykonując transport na polecenie pracodawcy. Pozwany nie wiedział, że pojazd nie ma ważnego ubezpieczenia, nie miał także podstaw by przypuszczać, że umowa OC nie została zawarta. Nie budzi wątpliwości Sądu, iż pozwany nie powinien był wyruszać w trasę bez skontrolowania czy posiada ważny dokument ubezpieczenia auta. Natomiast
A. D. udostępniono dowód rejestracyjny wraz z polisą i nie miał on świadomości, że polisa nie została wystawiona przez firmę ubezpieczeniową, a w związku z tym, że nie została zawarta umowa obowiązkowego ubezpieczenia. Pozwanemu zatem nie można w niniejszej sprawie zarzucić, że naruszył reguły postępowania wyjeżdżając w trasę bez ważnego dokumentu ubezpieczenia. Nie można mu przypisać zawinienia w tym przedmiocie.

Mając powyższe na uwadze, Sąd oddalił powództwo wobec pozwanego A. D. (1) - punkt II wyroku.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 98 k.p.c. W punkcie III wyroku zasądzając od przegrywającej strony pozwanej Z. P. (1) i M. J. (1) na rzecz powoda kwotę 2.584,00 zł. Na kwotę tę składają się: 240 zł tytułem opłaty od pozwu, 34 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, 1.107,00 zł tytułem wydatków na kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego Z. P. (1) oraz 1.200,00 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika określonego godna jest z § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwością z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie w zw. z § 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności adwokackie.

Na marginesie wskazać należy, że przepisy ww. rozporządzenia nie przewidują podwyższania wynagrodzenia o podatek VAT w sytuacji zasądzania kosztów zastępstwa procesowego ustanowionego z wyboru.

Sąd również zasądził od powoda Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego z siedzibą w W., jako od strony przegrywającej, na rzecz pozwanego A. D. (1), kwotę 1.200,00 zł, ustaloną zgodnie z § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w zw. z § 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych (punkt IV wyroku).

Nadto Sąd przyznał kuratorowi r.pr. M. I., ustanowionemu dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego Z. P. (1), wynagrodzenie w kwocie 1.107,00 zł, w tym 207,00 zł tytułem podatku od towarów i usług, które polecił wypłacić z zaliczki zapisanej pod pozycją 50000924186 zaliczek sądowych. Wymieniona kwota jest zgodna z § 1 i 3 Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej z dnia 13 listopada 2013 r. w zw. z § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w zw. z § 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych (punkt V wyroku).

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji wyroku.